ԱՂՕԹՔ ՍՐԲՈՅ ԳՐԻԳՈՐԻ ՏԱԹԵՒԱՑՒՈՅ ՎԱՍՆ ԽՆԴՐԵԼՈՅ ԶՇՆՈՐՀՍ ԵՒ ԶԻՄԱՍՏՈՒԹԻՒՆ

ԱՐԱՐԻՉ ԱՆՃԱՌԵԼԻ ԵՒ ԱՂԲԻՒՐ ՃՇՄԱՐԻՏ ԼՈՒՍՈՅ ԵՒ ԻՄԱՍՏՈՒԹԵԱՆ. ՀԵՂ Ի ՄԻՏՍ ԻՄ ԶՆՇՈՅԼՍ ՊԱՅԾԱՌՈՒԹԵԱՆ ԵՒ ՓԱՐԱՏԵՑՈ ՅԱՆՁՆԷ ԻՄՄԷ ԶՄԷԳ ԵՒ ԶԱՆԳԻՏՈՒ-ԹԻՒՆ։
ԴՈՒ, ՈՐ ԶԼԵԶՈՒ ՏՂԱՅՈՑ ԴՆԵՍ ՊԱՐԶԱԽՕՍ, ՎԱՐԺԵԱ ԶԼԵԶՈՒ ԻՄ ԵՒ ԼԻՑ ՕՐՀՆՈՒԹԵԱՄԲ ՇՆՈՐՀԱՑ ՔՈՑ ԶՇՐԹՈՒՆԸՍ ԻՄ։
ՏՈՒՐ ԻՆՁ ԶՕՐՈՒԹԻՒՆ՝ ԻՄԱՆԱԼՈՒ, ԶԸՆԴՈՒՆԱԿՈՒԹԻՒՆ՝ ՊԱՀԵԼՈՒ. ԶԿՈՐՈՎԱՏՈՒԹԻՒՆ ՄԵԿՆԵԼՈՅ. ԶԴԻՒՐԸՆԿԱԼՈՒԹԻՒՆ ՝ ՈՒՍԱՆԵԼՈՅ ԵՒ ԶԱՄԵՆԱՌԱՏ ՇՆՈՐՀԱԽՕՍԵԼՈՒ։
ԿԱԶՄԵԱԼ ՀԱՐԴԱՐԵԱ ԶՄՈՒՏՍ ԻՄ, ՈՒՂՂԵԱՅ ԶԳՆԱՑՍ ԻՄ ԵՒ ԿԱՏԱՐԵԱՅ ԶԵԼՍ ԻՄ ՅԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍ Ի ՏԷՐ. ԱՄԷ՜Ն

Շարունակել կարդալ

Օրվա ընթերցվածքը սեպտեմբերի 6

Սեպտեմբեր 6

Պահք

Բ Կորնթացիներ 5:6-18

6 Արդ, ամէն ժամ քաջութիւն ունենք եւ գիտենք, որ ինչքան երկար մնանք այս մարմնի մէջ, օտարանում ենք Տիրոջից 7 (որովհետեւ հաւատով ենք ընթանում եւ ոչ թէ երեւոյթների վրայ հիմնուած)։ 8 Եւ վստահութիւն ունենք ու առաւել եւս հաճելի է մեզ դուրս գալ այս մարմնից եւ մտնել Աստծու մօտ։ 9 Ուստի հոգ ենք տանում, որ, մնանք թէ դուրս գանք, հաճելի լինենք միայն նրան. 10 քանզի մենք բոլորս Քրիստոսի ատեանի առաջ պիտի ներկայանանք, որպէսզի իւրաքանչիւրն ստանայ, ինչ որ արել է աւելի առաջ իր մարմնով՝ թէ՛ բարի եւ թէ՛ չար։
11 Իսկ արդ, գիտենալով Տիրոջ երկիւղի չափը՝ ջանում ենք համոզել մարդկանց. սակայն յայտնի ենք Աստծու առաջ. եւ ես յոյս ունեմ, որ ձեր խղճմտանքի առաջ էլ յայտնի կը լինենք։ 12 Ոչ թէ մենք մեզ կրկին ենք յանձնարարում ձեզ, այլ առիթ ենք տալիս ձեզ՝ մեզնով պարծենալու համար, որպէսզի պատասխան ունենաք նրանց դէմ, որոնք աչքին երեւացածով են պարծենում եւ ոչ թէ սրտում եղածով. 13 որովհետեւ, եթէ մենք ցնորուել ենք էլ, Աստծու համար է այն. եւ եթէ զգաստ ենք, ձեզ համար է այն. 14 որովհետեւ Քրիստոսի սէրն ստիպում է մեզ քննելու այս բանը, որ, եթէ մէկը բոլորի փոխարէն մեռաւ, ապա ուրեմն բոլորը մեռած էին. 15 եւ նա մեռաւ բոլորի համար, որպէսզի նրանք, որ կենդանի են, միայն իրենց համար կենդանի չլինեն, այլեւ նրա համար, ով մեռաւ եւ յարութիւն առաւ իրենց համար։ 16 Այսուհետեւ մենք ոչ ոքի չենք ճանաչում ըստ մարմնի. որովհետեւ, թէպէտեւ ըստ մարմնի ճանաչում էինք Քրիստոսին, բայց այժմ այլեւս նոյն ձեւով չենք ճանաչում։ 17 Իսկ եթէ մէկը Քրիստոսի մէջ է, նա նոր արարած է. որովհետեւ հինն անցաւ, եւ հիմա ամէն ինչ նոր եղաւ։ 18 Եւ ամէն ինչ Աստծուց է, որ հաշտեցրեց մեզ իր հետ, Քրիստոսի միջոցով, եւ մեզ տուեց հաշտութեան պաշտօնը։

Մարկոս 7:24-30

24 Եւ այնտեղից վեր կացաւ եկաւ Տիւրոսի ու Սիդոնի սահմանները. եւ մի տուն մտնելով՝ չէր ուզում, որ որեւէ մէկն իմանայ իր այնտեղ լինելը, սակայն չկարողացաւ թաքնուած մնալ։ 25 Նրա մասին լսեց մի կին, որի դուստրը տառապում էր պիղծ ոգուց. սա եկաւ ընկաւ նրա ոտքերը։ 26 Այս կինը հեթանոս էր, փիւնիկ-ասորի ազգից. աղաչում էր նրան, որ իր աղջկանից դեւը հանի։ 27 Եւ Յիսուս նրան ասաց. «Թո՛յլ տուր, որ նախ մանուկները կշտանան, քանի որ լաւ չէ մանուկների հացը առնել եւ շների առաջ գցել»։ 28 Կինը պատասխանեց եւ ասաց. «Տէ՛ր, շներն էլ մանուկների սեղանի փշրանքներից են կերակրւում»։ 29 Եւ նա ասաց նրան. «Այդ խօսքիդ համար գնա՛, դեւը քո աղջկանից դուրս ելաւ»։ 30 Կինը գնաց իր տունը եւ դեւին ելած գտաւ, իսկ աղջկան՝ պառկած մահճի վրայ։

 

Շարունակել կարդալ

Օրվա ընթերցվածքը սեպտեմբեր 5

Սբ. Հովհաննես Կարապետի և Հոբ Արդարի հիշատակի օր

Առակներ 20:6-22

6 Մեծանուն եւ պատուական է գթասիրտ մարդը,
բայց դժուար է գտնել հաւատարիմ մարդ։
7 Ով անարատ է քայլում արդարութեան ճամփով,
նա իրենից յետոյ երանութեան արժանի որդիներ պիտի թողնի։
8 Երբ արդար մի թագաւոր նստի գահին,
ոչ մի չարագործ չի վրիպի նրա աչքից։
9 Ո՞վ կարող է պարծենալ, թէ ինքը սուրբ սիրտ ունի,
կամ ո՞վ կը համարձակուի ասել, թէ ինքը զերծ է մեղքերից։
10 Թէ՛ մեծ, թէ՛ փոքր ծուռ կշեռքը եւ թէ՛ երկակի չափը,
երկուսն էլ պիղծ են Տիրոջ առջեւ.
պիտի խափանուեն թէ՛ դրանք եւ թէ՛ դրանք գործադրողները.
այդպէս էլ պիտի խափանուի իր կեանքի մէջ նոյն կերպ վարուող մարդը։
11 Ուղիղ են այն երիտասարդի ճամփաները,
որ մաքրութեամբ է ընթանում։
12 Ականջը լսում է, աչքը՝ տեսնում.
եւ երկուսն էլ Տէրն է ստեղծել։
13 Մի՛ սիրիր չարախօսել, որպէսզի չզրկուես կեանքից.
աչքերդ բա՛ց արա եւ կշտացի՛ր հացով։
14 «Վատ է, վատ է», ասում է գնորդը,
իսկ հեռանալիս պարծենում է իր գնումով։
15 Կայ ոսկի էլ, հանդերի հարստութիւն էլ,
բայց գիտուն շուրթերն են թանկարժէք անօթ։
16 Հանի՛ր ու վերցրո՛ւ նրա հանդերձանքը,
քանզի նա երաշխաւոր եղաւ մի օտարականի եւ հիւրընկալեց նրան։
17 Խաբէութեան հացը քաղցր է թւում մարդու,
բայց յետոյ նրա բերանը պիտի լցուի խիճով։
18 Դիտաւորութիւնը հաստատւում է մտքի խորհուրդներով.
պատերազմը մղւում է խելամտութեամբ։
19 Գաղտնիք յայտնողը նենգամտութեամբ է վարւում.
մի՛ հաղորդակցիր շողոքորթ լեզու ունեցողի հետ։
20 Ով հայհոյում է իր հօրն ու մօրը, նրա լոյսը պիտի հանգչի.
նրա աչքերի բիբերը պիտի զգան խաւարը։
21 Այն ժառանգութիւնը, որ սկզբից շուտ է ձեռք բերուել
վերջաւորութեան չի կարող օրհնուած լինել։
22 Մի՛ ասա, թէ՝ վրէժ պիտի առնեմ թշնամուց,
այլ համբերութիւն ունեցիր Տիրոջ հանդէպ,
որ նա օգնական լինի քեզ։

Հոբ 42:12-16

12 Ու Տէրը Յոբի կեանքի վերջին շրջանն աւելի օրհնեց, քան առաջին շրջանը. նրա հօտի մէջ կային տասնչորս հազար ոչխարներ, վեց հազար ուղտեր, հազար լուծ եզներ, հազար արածող մատակ էշեր։ 13 Նա ունեցաւ եօթը տղայ եւ երեք աղջիկ։ 14 Առաջին աղջկան Տիւ կոչեց, երկրորդին՝ Կասիա, իսկ երրորդին՝ Ամաղթեղջիւր։ 15 Եւ երկնքի ներքոյ Յոբի դուստրերի պէս ու նրանցից աւելի գեղեցիկներ չգտնուեցին։ Յոբն իր աղջիկներին ժառանգութեան բաժին տուեց նրանց եղբայրների հետ։
16 Յոբը, այն հարուածներից յետոյ, ապրեց հարիւր եօթանասուն տարի (նա ապրեց ընդամէնը երկու հարիւր քառասուն եւ ութ տարի)։ Յոբը տեսաւ իր զաւակներին, որդիների որդիներին, մինչեւ չորրորդ սերունդը։ Ու վախճանուեց Յոբը զառամեալ հասակում, տարիների բեռան տակ կքած։ Նաեւ գրուած է, որ նա էլ յարութիւն է առնելու նրանց հետ, ում Տէրը յարութիւն պիտի տայ։

Գործք առաքելոց 13:25-33

 25 Եւ երբ Յովհաննէսը իր գործունէութեան ընթացքն աւարտեց, ասաց. “Իմ մասին ի՞նչ էք կարծում, ո՞վ եմ. ես Քրիստոսը չեմ, այլ ահա իմ յետեւից գալիս է նա, որի ոտքերի կօշիկներն արձակելու արժանի չեմ”։ 26 Եղբայրնե՛ր, Աբրահամի տոհմի որդինե՛ր եւ ձեր մէջ նրանք, որ Աստծուց երկնչում են, ձե՛զ ուղարկուեց փրկութեան այս խօսքը. 27 բայց Երուսաղէմում բնակուողները եւ նրանց իշխանաւորները չճանաչեցին Յիսուսին եւ նրան դատապարտելով՝ կատարեցին մարգարէների խօսքը, որ ամէն շաբաթ ընթերցում էին։ 28 Եւ մահուան արժանի ոչ մի յանցանք չգտնելով՝ Պիղատոսին խնդրեցին սպանել նրան։ 29 Եւ երբ կատարեցին այն ամէնը, ինչ նրա մասին գրուած էր, խաչափայտից իջեցնելով նրան՝ գերեզման դրեցին։ 30 Բայց Աստուած մեռելներից յարութիւն տուեց նրան, որ բազում օրեր երեւաց նրանց, 31 որոնք նրա հետ Գալիլիայից Երուսաղէմ էին բարձրացել եւ որոնք այժմ իսկ ժողովրդի առաջ նրա վկաներն են։ 32 Եւ մենք ձեզ աւետարանում ենք այն խոստումը, որ արուած էր մեր հայրերին, 33 եւ Աստուած նոյնը կատարեց մեզ՝ նրանց որդիների համար՝ յարութիւն տալով Յիսուսին, ինչպէս գրուած է երկրորդ սաղմոսում. “Դու իմ Որդին ես, եւ ես այսօր ծնեցի քեզ”։

Հակոբոս 5:7-11

7 Եղբայրնե՛ր իմ, համբերո՛ղ եղէք մինչեւ Տիրոջ գալուստը։ Մշակն ահա համբերութեամբ սպասում է երկրի պատուական պտղին, մինչեւ որ ստանայ առաջին եւ վերջին անձրեւը։ 8 Համբերեցէ՛ք եւ դուք, ամրացրէ՛ք ձեր սրտերը, քանի որ Տիրոջ գալուստը մօտեցել է։ 9 Մի՛ տրտմեցրէ՛ք միմեանց, եղբայրնե՛ր, որպէսզի չդատուէք։ Ահա՛ւասիկ դատաւորը դռանն է։ 10 Եղբայրնե՛ր, չարչարանքների եւ համբերութեան որպէս օրինակ ունեցէք մարգարէներին, որոնք խօսեցին Տիրոջ անունով։ 11 Ահա՛ երանի ենք տալիս համբերողներին։ Լսել էք Յոբի համբերութեան մասին եւ տեսել, ինչ որ Տէրը նրան արեց վերջում, քանի որ Տէրը բազմագութ է եւ ողորմած։

Մատթեոս 14:1-12

 Այն ժամանակ Հերովդէս չորրորդապետը լսեց Յիսուսի համբաւը եւ իր ծառաներին ասաց. 2 «Նա՛ է Յովհաննէս Մկրտիչը. մեռելներից յարութիւն է առել, եւ դրա համար նրա միջոցով զօրաւոր գործեր են լինում»։

3 Արդարեւ Հերովդէսը ձերբակալել էր Յովհաննէսին, նրան կապել եւ բանտի մէջ էր դրել իր եղբօր՝ Փիլիպպոսի կնոջ՝ Հերովդիայի պատճառով. 4 որովհետեւ Յովհաննէսը նրան ասում էր. «Օրինաւոր չէ, որ դու նրան իբրեւ կին ունենաս»։ 5 Եւ կամենում էր նրան սպանել, բայց վախենում էր ժողովրդից, քանի որ նրան որպէս մարգարէ էին ընդունում։ 6 Եւ երբ Հերովդէսի ծննդեան տարեդարձը հասաւ, Հերովդիայի դուստրը հրաւիրեալների առաջ պարեց. եւ հաճելի թուաց Հերովդէսին. 7 ուստի եւ՝ նա երդումով խոստացաւ նրան տալ, ինչ էլ որ ուզի։ 8 Եւ նա, առաջուց խրատուած լինելով իր մօրից, ասաց. «Տո՛ւր ինձ այստեղ, սկուտեղի վրայ, Յովհաննէս Մկրտչի գլուխը»։ 9 Եւ թագաւորը տխրեց, բայց երդման եւ սեղանակիցների պատճառով հրամայեց նրան տալ այդ։ 10 Եւ մարդ ուղարկեց, գլխատել տուեց Յովհաննէսին բանտի մէջ։ 11 Եւ նրա գլուխը բերուեց սկուտեղով ու տրուեց աղջկան։ Եւ սա տարաւ այն իր մօրը։ 12 Իսկ Յովհաննէսի աշակերտները եկան վերցրին մարմինը եւ թաղեցին. եւ եկան պատմեցին Յիսուսին։

Շարունակել կարդալ

Հնարավո՞ր է ամուսնանալ սիրելով

Բոլորի ձգտումն է ամուսնանալ սիրելով: Իհարկե, սա բնական է և սրան մենք փորձում ենք հավատալ, ու այդ հավատքով կատարում ընտրություն: Սակայն մեկ բան է թե ինչ ենք ուզում մենք և այլ բան իրականությունը: Իսկ իրականությունն այն է որ հնարավոր չէ ամուսնանալ սիրելով, ավելին, ոչ մի մարդ չի ամուսնանում կամ չի ամուսնացել սիրելով: Միտքս հստակեցնելու համար նախ փորձենք զատել իրարից երկու հասկացություններ` սեր և սիրահարվածություն: Սիրահարվածությունը զգացմունք է իսկ սերը հոգևիճակ: Բոլորն էլ սիրահարվել, կամ սիրահարվում են, բայց ոչ բոլոր դեպքերում է այդ սիրահարվածությունը վերածվում սիրո: Ոչ միայն այսքանը. այս երկու հասկացությունների մեջ կա նաև որակական տարբերություն: Սիրահարվածությունն առիթ է էգոիզմի դրսևորման. մարդը նայում է հակառակ սեռի ներկայացուցչին և ընտրում <<ամենագեղեցիկին>>, <<ամենալավին>> և ասում. <<ուզում եմ որ սա իմը լինի>>, եթե մի բան պետք է ունենալ, ապա ամենալավը: Մի՞թե այս զգացումը կարող է ընտանիքի հիմք լինել, ոչ: Քանի որ այդ <<ամենալավը>> փոփոխական է. կինդ երտասարդ հասակում <<ամենագեղեցիկն>> է, բայց երբ հասակը մի քիչ աճեց, ավելի գեղեցիկները կգտնվեն: Մարդն ի՞նչ չափանիշներով է սիրահարվում. գեղեցկության, խելացիության, սիրահարվում են ինչ որ բանի…իսկ այդ ինչ որ բանը փոփոխական է: Գալով սիրուն, այստեղ ամեն բան ճիշտ հակառակն է: Սերը հավիտենական է, անփոփոխ: Եթե սիրահարվում ես ինչ որ բանի, ապա սիում ես անկախ ամեն բնաից ու հանգամանքից, առանց որևէ բանի: Օրինակ` կարող ես ասել թե ինչո՜ւ ես սիրում մայրիկիդ, եղբորդ, հայրիկիդ, երեխայիդ, սիրում ենք անկախ ամեն ինչից, որովհետև իմ մայրիկն է, իմ երեխան է…իմն է:

Մի առիթով լսեցի արաբերեն լեզվով երկխոսություն և հիացա այդ լեզվի գեղեցկությամբ: Փորձեցի հասկանալ, թե արդյո՞ք հայերենն էլ այդքան գեղեցիկ հնչողություն ունի, փորձեցի ու ոչինչ չստացվեց: Հասկացա որ ես հայերենի հնչյունները չեմ լսում, այլ հասկանում եմ միտքը, քանի որ դա իմն է: Բառացիորեն նույն բանը տեղի է ունենում ամուսնության մեջ, մտերիմ մարդկանց մենք չենք գնահատում արտաքին գեղեցկությամբ, այլ` ներքին բովանդակությամբ, երբ դադարում ենք մարդու արտաքինը նկատել: Սա է սերը:

Իրական սիրո պահանջներից է նաև ինքնազոհաբերումը: Օրինակ` մի մարդ սիրո առաջարկ է արել և մերժվել է ու արդյունքում տառապում է: Սա ինքնազոհաբերությո՞ւն է. իհարկե ոչ: Սա ավելի ինքնասպանություն է, որից ոչ մեկին լավ չի լինում: Ընդունված երևույթ է, երբ անպատասխան սիրահարվածության արդյունքում մարդը տառապում է և ի գին ամեն ինչի փորձում է իր սերը փաստել դիմացինին, ցույց տալով, թե ինչքան է տառապում հանուն <<սիրո>>: Իրական զոհաբերությունը հանուն դիմացինի ու նրա նկատմամբ ունեցած սիրո պատրաստակամությունն է պայքարելու չարիքի ու մեղքի դեմ:

Շատ զույգեր ապրում են միասին սովորության համաձայն, կապվածություն կա և չեն պատկերացնում իրենց կյանք առանց մեկը մյուսի: Սակայն իրական սերն առավել է քան պարզ կապվածությունը: Մեկ բան է երբ երկու ծառ աճում են իրար կողք կողքի. եթե մեկը արմատախիլ լինի մյուսը չի վնասվի, սակայն այլ բան է երբ այդ երկու ծառերն աճում են իրար միացած, այս դեպքում իրարից բաժանել հնարավոր չէ: Սիրո իրական խոստովանությունն այն է, երբ այն ավարտվում, կամ ավելի ճիշտ իր շարունակությունն է գտնում ամուսնության մեջ: Այնինչ մենք այսօր այնքան հեշտությամբ ենք շռայլում այս խոսքերը <<ես քեզ սիրում եմ>>, ու սպասում ենք արագ պատասխանի` <<ես էլ քեզ եմ սիրում>>: Այսքանով ավարտվում է մեր սիրո պատկերացումներն ու սիրո խոստովանությունը: Իրական սերը խոստովանության կարիք չի զգում: Սիրո խոստովանությունը ավելի սիրահարվածության տոն է քան սիրո ու մարդիկ խոստովանում են մի բան որը դեռ չկա: Հենց ձևակերպումը ՙես սիրում եմ քեզ ՚ ցույց է տալիս, որ այդտեղ դեռ սեր չի կարող լինել, քանի որ այնտեղ որտեղ կան <<ես>>ը, <<քեզ>>ը, այդտեղ սեր չի կարող լինել, սերը լինում է երբ ասում ենք <<ՄԵՆՔ>>:

Տ. Եսայի քհն. Արթենյան

Շարունակել կարդալ